Բաքվում Երկրորդ ղարաբաղյան պատերազմում տարած հաղթանակի զորահանդեսին մասնակցել են նաև Թուրքիայի և Պակիստանի նախագահները՝ որպես հաղթող եռյակ դաշինքի մասնակիցներ: Արևմտյան լրատվամիջոցները և հատկապես բրիտանականը, լրիվ դրական ենթատեքստով են ներկայացնում այս հաղթանակը: Բան չունեմ ասելու, թուրք-ադրբեջանական կողմը միշտ էլ գերակա է եղել արևմտյան ստրատեգների և քաղաքական էլիտաների մոտ: Հակառակը չէր էլ կարող լինել: Թուրքիան ՆԱՏՕ-ի անդամ է, Ադրբեջանը էներգակիրներ ունի և Իրանի դեմ կարող է պլացդարմ լինել, իսկ թյուրքական աշխարհի համախմբումը հերթական ականն է ռուսական բազմազգ պետությունը փլուզելու համար: Այսինքն, и ёжику понятно, որ Արևմուտքը միշտ խաղալու է թյուրքական խաղաքարտը Ռուսաստանի դեմ գլոբալ պայքարում:
Այս ամբողջ համապատկերում պարզ է, որ Արցախի հանրապետության ոչնչացումը անկասկած համապատասխանում էր Հավաքական Արևմուտքի շահերին, որովհետև ոչնչացվում էր ռուսական ազդեցության հենակետերից մեկը տարածաշրջանում: Ապացուցման կարիք չունեցող այս բացարձակ իրողությունները հաշվի առնելով՝ պետք է մշակվեն մեր արտաքին քաղաքականության վեկտորները: Մի երկու շաբաթ առաջ էր՝ եվրոպական մի մեծ ֆորումում Ալիևն ու Մակրոնը ջերմորեն ողջագուրվում էին ու լիաթոք ծիծաղում: Ամեն ինչ պարզ է:
Ի դեպ, բուն Եվրոպայում սերբերը նույնպես դիտարկվում են պրոռուսական ժողովուրդ, դրա համար էլ մինչ օրս արժանանում են հարված հարվածի հետևից: Հիմա էլ գրանտակեր ՀԿ-ներով նոր գունավոր հեղափոխություն են գեներացնում Բելգրադում:
Եվ վերջում՝ բոլոր արևմտամետներին, եվրաքվեականներին, վիլսոնասերներին բոցավառ ողջույն և ի գործ: Մնաց երկու կարևոր գործ, դա էլ որ լինի, ամեն ինչ կավարտվի, բայց վախենում եմ բարձրաձայնել, չնայած, հասկացողները կկռահեն:
Գարիկ Քեռյան